• Σε ασθενείς με διαβήτη, η άσκηση προκαλεί υπερβολική αύξηση της αρτηριακής πίεσης, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης ενός δυσμενούς καρδιαγγειακού συμβάντος. Ως εκ τούτου, η διαλεύκανση των αντίστοιχων μηχανισμών έχει μεγάλη κλινική σημασία.
• Η αντίσταση στην ινσουλίνη (υπερινσουλιναιμία ή υπεργλυκαιμία) αποτελεί ένα από τα παθοφυσιολογικά χαρακτηριστικά του διαβήτη. Έτσι, η περιφερειακή και  κεντρική αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη παθολογικής αυτόνομης καρδιαγγειακής λειτουργίας στους διαβητικούς ασθενείς.
• Η ευαισθητοποίηση των αισθητικών νευρώνων των σκελετικών μυών από την ινσουλίνη ή τη γλυκόζη, καθώς και οι διαταραχές στη μεταφορά της ινσουλίνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα (μείωση της δραστηριότητας της σηματοδοτικής οδού της ινσουλίνης στον εγκέφαλο) μπορεί να επιτείνει τις αποκρίσεις της αρτηριακής πίεσης κατά την άσκηση.
• Ο προσδιορισμός πιθανών θεραπευτικών σχημάτων που βελτιώνουν τις ασυνήθιστα υψηλές αποκρίσεις της αρτηριακής πίεσης κατά την άσκηση των διαβητικών ασθενών θα μπορούσε να επιτρέψει την ασφαλή συνταγογράφηση της σωματικής άσκησης ως ευεργετικής θεραπευτικής παρέμβασης για τη συγκεκριμένη νόσο.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο:  The_Impact_of_Insulin_Resistance_on_Cardiovascular.2