Η θεραπεία με στατίνες για τη δυσλιπιδαιμία μειώνει σημαντικά τη θνησιμότητα ανεξαρτήτως αιτίας καθώς και την καρδιαγγειακή νόσο σε άτομα με εγκατεστημένη στεφανιαία νόσο. Παρόλο που τα ευεργετικά αποτελέσματα των στατινών είναι αναγνωρισμένα, έχουν εκφραστεί ανησυχίες για αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2, αντίστασης στην ινσουλίνη και υψηλότερων επιπέδων γλυκόζης νηστείας και γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης σε ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με στατίνες. Ωστόσο, ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι οι παρενέργειες που σχετίζονται με τη χρήση των στατινών μπορούν να μετριαστούν με τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας. Πρόσφατη αναδρομική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την ερευνητική ομάδα επίτιμου μέλους του Εθνικού Κέντρου “Exercise is Medicine-Greece” και αφορούσε τη χρονική περίοδο 1999-2020 διερεύνησε την ενδεχόμενη σχέση μεταξύ της θεραπείας με στατίνες, της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας, του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και της (επιβεβλημένης) μετάβασης σε θεραπεία με ινσουλίνη σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Στη μελέτη συμμετείχαν ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, 178.992 άνδρες και 8.360 γυναίκες, από τους οποίους οι 158.578 έλαβαν και οι 28.774 δεν θεραπεία με στατίνες. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, η σχετιζόμενη με τις στατίνες επιβεβλημένη μετάβαση σε θεραπεία με ινσουλίνη σχετίζονταν με σχετικά χαμηλά επίπεδα καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και υψηλά επίπεδα ΔΜΣ, ενώ το ποσοστό μετάβασης σε ινσουλινοθεραπεία μειώνονταν με τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας ανεξάρτητα από τον ΔΜΣ. Συμπερασματικά, οι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να παραπέμπουν τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 για τακτική σωματική άσκηση, με στόχο τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής τους ικανότητας και τη συνακόλουθη μείωση του ποσοστού επιβεβλημένης μετάβασης σε ινσουλινοθεραπεία.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ