Η τακτική άσκηση και η βελτίωση της διατροφής συνιστώνται ευρέως για τα άτομα με

σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, με στόχο τη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και του γλυκαιμικού τους ελέγχου. Ειδικότερα, ο χρονισμός άσκησης και λήψης τροφής παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2, ως πιθανή μέθοδος βελτιστοποίησης του γλυκαιμικού ελέγχου, παρ΄ όλα αυτά, το βέλτιστο διατροφικό περιβάλλον για άσκηση δεν είναι ακόμη αποσαφηνισμένο, ιδίως μακροπρόθεσμα. Πρόσφατη μελέτη συνέκρινε την επίδραση της τακτικής πρωινής άσκησης μετά από ολονύκτια νηστεία έναντι της μεταγευματικής άσκησης (μετά το πρωϊνό γεύμα), συνολικής διάρκειας 16 εβδομάδων, ως προς τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) και το ηπατικό λίπος σε ενήλικα άτομα με διαβήτη τύπου 2. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι η ομάδα άσκησης υπό νηστεία είχε μεγαλύτερη βελτίωση της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης σε σύγκριση με την ομάδα μεταγευματικής άσκησης. Επίσης, ενώ δεν υπήρχε διαφορά ως προς τις μεταβολές του ηπατικού λίπους μεταξύ των ομάδων, ωστόσο το σπλαχνικό και το ενδομυϊκό λίπος  μειώθηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό μετά από την άσκηση με νηστεία. Συμπερασματικά,  τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η άσκηση μετά από ολονύκτια νηστεία μπορεί να αποτελεί μια αποτελεσματική επιλογή για τη βελτίωση των μακροπρόθεσμων δεικτών γλυκαιμίας και των έκτοπων αποθηκών λίπους σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ