Η χρόνια νεφρική νόσος (νεφρική ανεπάρκεια) αναγνωρίζεται ως πρόβλημα δημόσιας υγείας, που επηρεάζει το 10% έως 15% του πληθυσμού. Η νόσος χαρακτηρίζεται από προοδευτική μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης των νεφρών, ενώ το τελικό στάδιο της νόσου απαιτεί αιμοκάθαρση και συνδέεται με αυξημένες συννοσηρότητες, όπως ευπάθεια, καρδιαγγειακά νοσήματα και θνησιμότητα. Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες σε άτομα με χρόνια νεφρική νόσο παρέχουν στοιχεία ότι η σωματική άσκηση αποτελεί μια μη φαρμακολογική θεραπεία που συμβάλλει στην πρόληψη και τη θεραπεία της νόσου. Ωστόσο, σε αυτόν τον κλινικό πληθυμό παρατηρείται υψηλό ποσοστό εγκατάλειψης των προγραμμάτων άσκησης, λόγω παρενεργειών που προκύπτουν από τις φαρμακολογικές θεραπείες και συννοσυροτήτων, όπως η αναιμία, η γενικότερη ευπάθεια και η κατάθλιψη, οι οποίες μειώνουν τις πιθανότητες τακτικής συμμετοχής σε συνεδρίες άσκησης. Από την άποψη αυτή, η άσκηση με περιορισμό της ροής του αίματος κατά τη διάρκειά της έχει χρησιμοποιηθεί ως μέθοδος που επιφέρει παρόμοια αποτελέσματα με τις συμβατικές μορφές άσκησης, ωστόσο με χαμηλότερες εντάσεις επιβάρυνσης. Σχετική μελέτη διερεύνησε την επίδραση της άσκησης αντιστάσεων με και χωρίς περιορισμό της αιματικής ροής, συνολικής διάρκειας 6 μηνών, στο ρυθμό σπειραματικής διήθησης, σε παραμέτρους ουραιμίας και σε δείκτες φλεγμονής ασθενών με χρόνια νεφρική νόσο. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι και οι δύο συνθήκες άσκησης μετρίασαν την εξέλιξη της νόσου, καθώς περιόρισαν την έκπτωση του  ρυθμού σπειραματικής διήθησης και βελτίωσαν τις παραμέτρους ουραιμίας και τους δείκτες φλεγμονής.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ