Η αντίσταση στην ινσουλίνη αποτελεί κεντρικό παράγοντα της παθοφυσιολογίας πολλών παθήσεων που σχετίζονται με την παχυσαρκία, όπως είναι ο διαβήτης τύπου 2 και η μη αλκοολική λιπώδης ηπατική νόσος. Οι μεταβολικές συνέπειες της αντίστασης στην ινσουλίνη είναι ειδικές στον κάθε ιστό, και ενώ για τους σκελετικούς μυς και το ήπαρ έχουν προσδιοριστεί, τα στοιχεία που αφορούν την αντίσταση στην ινσουλίνη του λιπώδους ιστού είναι λιγότερο τεκμηριωμένα.
Σε έρευνα στην οποία συμμετείχαν 179 εθελοντές, άντρες και γυναίκες, με διαβήτη τύπου 2, υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, εξετάστηκε η σχέση μεταξύ καθιστικού χρόνου και αντίστασης του λιπώδους ιστού τους στην ινσουλίνη.
Από τα αποτελέσματα της έρευνας αναδείχθηκε ότι κάθε 30 λεπτά καθιστικού χρόνου συνδέονταν με 1,8 μονάδες υψηλότερη ινσουλινοαντίσταση του λιπώδους ιστού. Η σχέση αυτή ενισχύονταν όσο αυξάνονταν ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ). Τα ευρήματα αυτά δεν διαφοροποιήθηκαν, όταν έγιναν επιμέρους αναλύσεις που απέκλεισαν τους συμμετέχοντες που έπαιρναν στατίνες και/ή μετφορμίνη, και όταν οι συμμετέχοντες διαχωρίστηκαν σε εκείνους με διαβήτη τύπου 2 και εκείνους που είχαν υψηλό κίνδυνο εμφάνισής του.
Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη μελέτη έδειξε ότι ο καθιστικός χρόνος σχετίζεται με την ευαισθησία του λιπώδους ιστού στην ινσουλίνη σε άτομα με υφιστάμενο ή σε υψηλό κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2, και μπορεί να συμβάλει στην ερμηνεία των διαπιστωμένων σχέσεων μεταξύ παρατεταμένου καθιστικού χρόνου, έκτοπου λίπους και υπεργλυκαιμίας.
Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ