Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί το ερευνητικό ενδιαφέρον για το οικονομικό κόστος που μπορεί να αποδοθεί στην υποκινητικότητα. Συνήθως, οι σχετικές μελέτες εξετάζουν το άμεσο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης λόγω της σωματικής αδράνειας. Πρόσφατη μελέτη διερεύνησε παραμέτρους του κόστους παραγωγικότητας (άδειες ασθένειας και συντάξεις αναπηρίας) σε συσχέτιση με την υποκινητικότητα. Από τα φινλανδικά μητρώα 6.261 άτομα κατηγοριοποιήθηκαν σε ομάδες με βάση το επίπεδο σωματικής τους δραστηριότητας.
Τα αποτελέσματα της μελέτης ανέδειξαν ότι το μέσο κόστος παραγωγικότητας σε ατομικό επίπεδο ήταν υψηλότερο στους σωματικά αδρανείς σε σύγκριση με το αντίστοιχο κόστος των σωματικά δραστήριων συνομιλήκων τους, ανεξάρτητα από τον τρόπο μέτρησης της σωματικής δραστηριότητας ή τη χρονική περίοδο μέτρησής της. Συνολικά, τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι το κόστος παραγωγικότητας ενός ατόμου διαφοροποιείται ανάλογα με το επίπεδο σωματικής δραστηριότητάς του. Ως εκ τούτου, η επένδυση στη σωματική δραστηριότητα μπορεί να μειώσει όχι μόνο το άμεσο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης αλλά και το έμμεσο κόστος της παραγωγικότητας με το οποίο επιβαρύνεται ο εργαζόμενος, ο εργοδότης και η πολιτεία.
Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ