Η εναλλαγή αερόβιας άσκησης με άσκηση αντιστάσεων βελτιώνει την οστική πυκνότητα και τα επίπεδα ιρισίνης σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες

 

Η ιρισίνη αποτελεί μυοκίνη που παράγεται κατά την άσκηση ως απόκριση στη συστολή των μυών και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αλληλεπίδραση μεταξύ οστών και μυών. Πολύ πρόσφατη μελέτη διερεύνησε την ενδεχόμενη σχέση μεταξύ των μακροχρόνιων ασκησιογενών απόκρισεων της ιρισίνης και της σωματικής σύστασης και οστικής πυκνότητας σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Στη μελέτη συμμετείχαν 29 γυναίκες ηλικίας 62,7 ± 3,9 ετών χωρίς συνήθειες τακτικής σωματικής άσκησης, οι οποίες έλαβαν μέρος σε ένα πρόγραμμα εναλλασσόμενης αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις συνολικής διάρκειας 24 εβδομάδων. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι η μακροχρόνια συστηματική άσκηση εναλλασσόμενης μορφής βελτιώνει την οστική πυκνότητα, τη σύσταση του σώματος και τα κυκλοφορούντα επίπεδα ιρισίνης σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και υποδηλώνουν  ότι η ιρισίνη μπορεί να διαμεσολαβεί την αλληλεπίδραση μεταξύ οστών και μυών επιφέροντας τη θετική επίδραση της άσκησης στην υγεία των οστών αυτών των γυναικών.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

Η θεραπεία με στατίνες για τη δυσλιπιδαιμία μειώνει σημαντικά τη θνησιμότητα ανεξαρτήτως αιτίας καθώς και την καρδιαγγειακή νόσο σε άτομα με εγκατεστημένη στεφανιαία νόσο. Παρόλο που τα ευεργετικά αποτελέσματα των στατινών είναι αναγνωρισμένα, έχουν εκφραστεί ανησυχίες για αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2, αντίστασης στην ινσουλίνη και υψηλότερων επιπέδων γλυκόζης νηστείας και γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης σε ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με στατίνες. Ωστόσο, ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι οι παρενέργειες που σχετίζονται με τη χρήση των στατινών μπορούν να μετριαστούν με τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας. Πρόσφατη αναδρομική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την ερευνητική ομάδα επίτιμου μέλους του Εθνικού Κέντρου “Exercise is Medicine-Greece” και αφορούσε τη χρονική περίοδο 1999-2020 διερεύνησε την ενδεχόμενη σχέση μεταξύ της θεραπείας με στατίνες, της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας, του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και της (επιβεβλημένης) μετάβασης σε θεραπεία με ινσουλίνη σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Στη μελέτη συμμετείχαν ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, 178.992 άνδρες και 8.360 γυναίκες, από τους οποίους οι 158.578 έλαβαν και οι 28.774 δεν θεραπεία με στατίνες. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, η σχετιζόμενη με τις στατίνες επιβεβλημένη μετάβαση σε θεραπεία με ινσουλίνη σχετίζονταν με σχετικά χαμηλά επίπεδα καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και υψηλά επίπεδα ΔΜΣ, ενώ το ποσοστό μετάβασης σε ινσουλινοθεραπεία μειώνονταν με τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας ανεξάρτητα από τον ΔΜΣ. Συμπερασματικά, οι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να παραπέμπουν τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 για τακτική σωματική άσκηση, με στόχο τη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής τους ικανότητας και τη συνακόλουθη μείωση του ποσοστού επιβεβλημένης μετάβασης σε ινσουλινοθεραπεία.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

Η χρόνια κόπωση αποτελεί το πιο κοινό και εξουθενωτικό σύμπτωμα στα άτομα με πολλαπλή σκλήρυνση. Πρόσφατα έχει δειχθεί ότι η άσκηση αμβλύνει τη χρόνια κόπωση και βελτιώνει τις σωματικές λειτουργίες. Ειδικότερα, η προσαρμογή της άσκησης ανάλογα με τις πιθανές αιτίες κόπωσης θα μπορούσε να βελτιστοποιήσει τις ευεργετικές επιδράσεις της τακτικής άσκησης στην κόπωση των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση. Πρόσφατη μελέτη συνέκρινε την αποτελεσματικότητα μιας εξατομικευμένης έναντι της συνήθους παρέμβασης άσκησης στη μείωση της χρόνιας κόπωσης. Είκοσι εννέα ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση και συμπτώματα έντονης χρόνιας κόπωσης εντάχθηκαν σε πρόγραμμα άσκησης διάρκειας 12 εβδομάδων που περιελάμβανε είτε τη συνήθη αερόβια άσκηση και ασκήσεις αντιστάσεων, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες για τους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, είτε εξατομικευμένη άσκηση σύμφωνα με τις ειδικές ανάγκες που είχαν εντοπιστεί για τον κάθε ασθενή. Τα αποτελέσματα της μελέτης ανέδειξαν παρόμοιες βελτιώσεις στην κόπωση, την κατάθλιψη και την ποιότητα ζωής και στις δύο ομάδες των ασθενών. Ωστόσο, σε σύγκριση με την ομάδα που ακολούθησε το παραδοσιακό πρόγραμμα άσκησης, η εξατομικευμένη άσκηση προκάλεσε σημαντικά μεγαλύτερη αύξηση της VO₂peak και μεγαλύτερη μείωση της αντιλαμβανόμενης κόπωσης σε δεδομένη υπομέγιστη ένταση άσκησης, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν θετικές λειτουργικές επιπτώσεις στους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 4 Απριλίου 2025, στο Αμφιθέατρο Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), εκδήλωση με θέμα «Η Άσκηση είναι Φάρμακο – Διάχυση στα Πανεπιστήμια», στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Αθλητισμού. Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Εθνικό Κέντρο “Exercise is Medicine-Greece” ως μέρος του προγράμματος “Exercise is Medicine On Campus“, με στόχο την κινητοποίηση της Πανεπιστημιακής Κοινότητας προς την τακτική σωματική άσκηση για την προαγωγή της υγείας.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ομιλίες και παρουσιάσεις, με εισηγητές διδάσκοντες καθηγητές και φοιτητές:

• Ο Καθηγητής Φυσιολογίας–Φυσιολογίας της Άσκησης και Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου “Exercise is Medicine-Greece”, Αναστάσιος Φιλίππου, ανέπτυξε τη σημασία της σωματικής δραστηριότητας για την υγεία.
• Φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ παρουσίασαν μελέτη που πραγματοποίησαν σχετικά με το ρόλο της σωματικής άσκησης στη σύγχρονη ιατρική πρακτική και τις αντίστοιχες απόψεις των φοιτητών από Σχολές Επιστημών Υγείας της χώρας.
• Η ιατρός Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης, Ειρήνη Κυριακουλάκου, παρουσίασε έτερη μελέτη σχετικά με το επίπεδο εκπαίδευσης των αποφοίτων των Ιατρικών Σχολών της χώρας  σε θέματα σωματικής άσκησης και εφαρμογής της στην κλινική πρακτική.
• Η Δρ. Φλώρα Ζαράνη, Βιολόγος, ανέλυσε τις απόψεις των φοιτητών της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΣΕΦΑΑ) του ΕΚΠΑ για το ρόλο της σωματικής άσκησης στην υγεία και παρουσίασε το έργο του Εθνικού Κέντρου “Exercise is Medicine-Greece” για την προαγωγή της σωματικής άσκησης σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης.
• Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία και τη δυναμική στήριξή της το μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης του ΕΚΠΑ και πρόεδρος της Επιτροπής Αθλητισμού και Άσκησης του ΕΚΠΑ, Καθηγήτρια Αθανασία Σμυρνιώτου.

Η θερμή συμμετοχή φοιτητών, διδασκόντων, διοικητικού προσωπικού και επιστημόνων υγείας επιβεβαίωσε την ανάγκη ευρύτερης διάδοσης του προγράμματος  “Exercise is Medicine On Campus”, ενισχύοντας το μήνυμα προώθησης της σωματικής δραστηριότητας, ως αναπόσπαστου μέρους της υγείας, και στους χώρους των Πανεπιστημίων.

Στο ίδιο πλαίσιο δράσεων του προγράμματος  “Exercise is Medicine On Campus”, το Εθνικό κέντρο συμμετείχε στον 6^ο Καποδιστριακό Αγώνα Δρόμου και στον 1^ο Φοιτητικό Αγώνα Δρόμου ΑΕΙ Αττικής, την Κυριακή, 4 Μαΐου, που έλαβε χώρα στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου.

Μέλη του Εθνικού κέντρου “Exercise is Medicine-Greece” και της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, φοιτητές και διδακτικό προσωπικό, έδωσαν το παρόν στον Αγώνα, όπου διακρίθηκαν η φοιτήτρια της Ιατρικής σχολής του ΕΚΠΑ Δήμητρα Πατσούρα, μέλος του “Exercise is Medicine On Campus”, και ο Χρήστος Τριάντης, διδάσκων στη ΣΕΦΑΑ του ΕΚΠΑ και μέλος του Εθνικού κέντρου.

Ο Πρόεδρος του Εθνικού κέντρου, Αναστάσιος Φιλίππου, ο οποίος συμμετείχε στον αγώνα, συνεχάρη τους συμμετέχοντες και δεσμεύτηκε για τη συστηματική διοργάνωση δράσεων που στοχεύουν στην υποστήριξη του προγράμματος “Exercise is Medicine On Campus” και στη διάχυσή του στα Πανεπιστήμια και σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης.

Με τη γήρανση, η μείωση της προτιμώμενης ταχύτητας βάδισης, η οποία επηρεάζεται από το αυξημένο ενεργειακό κόστος της βάδισης, αποτελεί βασικό προγνωστικό παράγοντα νοσηρότητας. Ωστόσο, οι καθοριστικοί παράγοντες που σχετίζονται με την προτιμώμενη ταχύτητα και το ενεργειακό κόστος της βάδισης παραμένουν ελάχιστα κατανοητοί, ιδίως για τις ηλικίες μετά τα 80 έτη. Σε πολύ πρόσφατη μελέτη επιχειρήθηκε να  χαρακτηριστούν το μέγεθος και οι μηχανισμοί της σχετιζόμενης με την ηλικία μείωσης της προτιμώμενης ταχύτητας και του ενεργειακού κόστους της βάδισης σε ηλικιωμένους και πολύ ηλικιωμένους άνδρες. Τριάντα εννέα νέοι άνδρες (22,1 ± 3,4 ετών), 34 ηλικιωμένοι (71,7 ± 4,1 ετών) και 23 πολύ ηλικιωμένοι (85,8 ± 2,7 ετών) υποβλήθηκαν σε αξιολογήσεις αερόβιας ικανότητας, νευρομυϊκής απόδοσης και βάδισης. Τα αποτελέσματα της μελέτης ανέδειξαν ότι η προοδευτική αύξηση του καθαρού ενεργειακού κόστους βάδισης με την ηλικία συνδέονταν με νευρομυϊκές διαταραχές και συσχετίστηκε με τη συχνότητα βημάτων και τη μέγιστη δύναμη των εκτεινόντων μυών του γόνατος, ιδιαίτερα μετά την ηλικία των 80 ετών. Επίσης, η αύξηση το ενεργειακού κόστους της βάδισης σχετίζονταν με μείωση της προτιμώμενης ταχύτητας βάδισης στους πολύ ηλικιωμένους άνδρες, γεγονός που υποδηλώνει προσαρμογή της προτιμώμενης ταχύτητας βάδισης για αντιστάθμιση των αυξημένων ενεργειακών της απαιτήσεων. Συμπερασματικά, προτείνεται η διατήρηση ενός υψηλού επιπέδου σωματικής δραστηριότητας, για να καθυστερήσει πιθανώς την ηλικιοεξαρτώμενη μείωση της ταχύτητας βάδισης παρά την αντίστοιχη αύξηση με την ηλικία του ενεργειακού κόστους της βάδισης.

 

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ