Η ανεπαρκής καθημερινή συμμετοχή σε μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα στους εφήβους με νοητικές και αναπτυξιακές αναπηρίες, η οποία είναι ελλιπέστερη από εκείνη που παρατηρείται στους εφήβους χωρίς αναπηρίες, συνδέεται με μειωμένη καρδιαγγειακή και μυϊκή λειτουργική ικανότητα, φτωχές κινητικές δεξιότητες και υψηλό επιπολασμό υπερβάλλοντος σωματικού βάρους και παχυσαρκίας. Πρόσφατη κλινική μελέτη διερεύνησε την αποτελεσματικότητα ενός 18-μηνου προγράμματος σωματικής δραστηριότητας που εφαρμόστηκε εξ αποστάσεως σε εφήβους (ηλικίας περίπου 16 ετών, 52% γυναίκες) με νοητικές και αναπτυξιακές αναπηρίες, σε σύγκριση με τα αποτελέσματα του ίδιου προγράμματος που συνδυάστηκε με συνεδρίες εκπαίδευσης/υποστήριξης από την πλευρά των γονέων για τη συμμετοχή των εφήβων στο πρόγραμμα σωματικής δραστηριότητας. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν σημαντικές βελτιώσεις στα επίπεδα μέτριας έως έντονης σωματικής δραστηριότητας, καθώς και στη μυϊκή λειτουργική ικανότητα των εφήβων στους 6, 12 και 18 μήνες εφαρμογής του προγράμματος, χωρίς ωστόσο να παρατηρούνται διαφορές μεταξύ των δύο μορφών εφαρμογής του σε κανένα χρονικό σημείο. Συμπερασματικά, οι υποστηρικτικές γονεϊκές συστάσεις δεν είχαν καμία επιπρόσθετη επίδραση στις βελτιώσεις της καθημερινής συμμετοχής των εφήβων σε μέτριες έως έντονες σωματικές δραστηριότητες, υποδηλώνοντας ότι οι εξ αποστάσεως συνεδρίες άσκησης με ελάχιστη γονεϊκή συμμετοχή μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα των παρεμβάσεων για την αύξηση της καθημερινής σωματικής δραστηριότητας σε εφήβους με νοητικές και αναπτυξιακές αναπηρίες.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ

PTOMEY, L. T., R. A. WASHBURN, J. LEE, J. R. SHERMAN, A. M. RICE, J. C. DANON, D. A. WHITE, A. N. SZABO-REED, B. C. HELSEL, and J. E. DONNELLY. An Individual versus Parent Supported Physical Activity Intervention in Adolescents with Intellectual Disabilities. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 56, No. 12, pp. 2256-2266, 2024.

Η τακτική άσκηση και η βελτίωση της διατροφής συνιστώνται ευρέως για τα άτομα με

σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, με στόχο τη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και του γλυκαιμικού τους ελέγχου. Ειδικότερα, ο χρονισμός άσκησης και λήψης τροφής παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2, ως πιθανή μέθοδος βελτιστοποίησης του γλυκαιμικού ελέγχου, παρ΄ όλα αυτά, το βέλτιστο διατροφικό περιβάλλον για άσκηση δεν είναι ακόμη αποσαφηνισμένο, ιδίως μακροπρόθεσμα. Πρόσφατη μελέτη συνέκρινε την επίδραση της τακτικής πρωινής άσκησης μετά από ολονύκτια νηστεία έναντι της μεταγευματικής άσκησης (μετά το πρωϊνό γεύμα), συνολικής διάρκειας 16 εβδομάδων, ως προς τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) και το ηπατικό λίπος σε ενήλικα άτομα με διαβήτη τύπου 2. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι η ομάδα άσκησης υπό νηστεία είχε μεγαλύτερη βελτίωση της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης σε σύγκριση με την ομάδα μεταγευματικής άσκησης. Επίσης, ενώ δεν υπήρχε διαφορά ως προς τις μεταβολές του ηπατικού λίπους μεταξύ των ομάδων, ωστόσο το σπλαχνικό και το ενδομυϊκό λίπος  μειώθηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό μετά από την άσκηση με νηστεία. Συμπερασματικά,  τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η άσκηση μετά από ολονύκτια νηστεία μπορεί να αποτελεί μια αποτελεσματική επιλογή για τη βελτίωση των μακροπρόθεσμων δεικτών γλυκαιμίας και των έκτοπων αποθηκών λίπους σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο:ΕΔΩ

Jordan L. Rees, Devyn Walesiak, Richard Thompson, Diana Mager, Peter Senior and Normand G. Boulé. HbA1c and Liver Fat Following 16 Weeks of Fasted versus Fed Exercise Training in Adults with Type 2 Diabetes. Med Sci Sports Exerc. Sep 16, Online ahead of print., 2024.

Η σωματική δραστηριότητα και ο ύπνος συνδέονται ανεξάρτητα με τη γνωστική λειτουργία, ωστόσο σχετίζονται επίσης και μεταξύ τους με πολύπλοκους τρόπους. Ο υψηλός επιπολασμός του κακού ύπνου στους ηλικιωμένους και οι δυσκολίες βελτίωσής του σε αυτόν τον πληθυσμό υποδηλώνουν ότι η κατανόηση των πιθανών αντισταθμιστικών μηχανισμών τους θα μπορούσε να είναι σημαντική για τη θεραπεία τόσο του κακού ύπνου όσο και της κακής γνωστικής λειτουργίας. Πρόσφατη μελέτη ανέδειξε το ενδεχόμενο η μεγαλύτερη ενασχόληση με τη σωματική δραστηριότητα να μπορεί να αντισταθμίσει ορισμένες από τις αρνητικές γνωστικές συνέπειες που σχετίζονται με τον κακό ύπνο σε ηλικιωμένους ενήλικες. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της άσκησης (όπως η ένταση, η συχνότητα και ο όγκος της) και του ύπνου (όπως η αποδοτικότητα, η ποιότητα και η διάρκειά του) ενδέχεται να έχουν διαφορετικές οδούς μέσω των οποίων συνδέονται με τη γνωστική λειτουργία. Ειδικότερα, η σωματική δραστηριότητα μπορεί να επηρεάζει τη γνωστική λειτουργία και απόδοση μέσω της αποτελεσματικής απομάκρυνσης νευροτοξικών ουσιών από το κεντρικό νευρικό σύστημα και της ευεργετικής  επίδρασής της στον ύπνο, την κατάθλιψη και σε άλλες συννοσηρότητες.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ

Kelsey R. Sewell, Audrey M. Collins, Maddison L. Mellow, Ryan S. Falck, Belinda M. Brown, Ashleigh E. Smith, and Kirk I. Erickson. A Compensatory Role of Physical Activity in the Association Between Sleep and Cognition. Exerc. Sport Sci. Rev., 52, 4, 145–151, 2024.