Άσκηση με αντιστάσεις σε άτομα με σύνδρομο Down: Συνταγογράφηση άσκησης και ασφάλεια (s)

Τα άτομα με σύνδρομο Down,  λόγω της χρωμοσωμικής τους ανωμαλίας, παρουσιάζουν δομική τροποποίηση και λειτουργική έκπτωση στα περισσότερα φυσιολογικά συστήματα, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν συννοσηρότητες. Μεταξύ των λειτουργικών αυτών διαταραχών περιλαμβάνεται η απώλεια μυϊκής δύναμης και η μείωση της ικανότητας παραγωγής σωματικού έργου, η οποία αρχίζει νωρίς και συνεχίζεται με την πάροδο της ηλικίας.

Πρόσφατη βιβλιογραφική ανασκόπηση σε ασθενείς με σύνδρομο Down συνιστά την αξιοποίηση της άσκησης με αντιστάσεις καθώς και του συνδυασμού της με άλλες μορφές άσκησης (αερόβια, ασκήσεις ισορροπίας, πλειομετρική και ισομετρική άσκηση), λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο, την ένταση, καθώς και τη διάρκεια και το είδος της εφαρμοζόμενης άσκησης (π.χ. άσκηση σε όργανα, με το βάρος του σώματος ή/και με ελεύθερα βάρη).

Τα πρωτόκολλα άσκησης με αντιστάσεις που παρατίθενται στη συγκεκριμένη μελέτη παρέχουν καθοδήγηση, σημαντικά συμπεράσματα και νέες ερευνητικές κατευθύνσεις, τα οποία θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα σε προπονητές, κλινικούς ιατρούς και ερευνητές για τον αποτελεσματικό σχεδιασμό προγραμμάτων άσκησης με αντιστάσεις για άτομα με σύνδρομο Down.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο –>Down Syndrome

Άσκηση με αντιστάσεις σε άτομα με σύνδρομο Down: Συνταγογράφηση άσκησης και ασφάλεια

Τα άτομα με σύνδρομο Down,  λόγω της χρωμοσωμικής τους ανωμαλίας, παρουσιάζουν δομική τροποποίηση και λειτουργική έκπτωση στα περισσότερα φυσιολογικά συστήματα, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν συννοσηρότητες. Μεταξύ των λειτουργικών αυτών διαταραχών περιλαμβάνεται η απώλεια μυϊκής δύναμης και η μείωση της ικανότητας παραγωγής σωματικού έργου, η οποία αρχίζει νωρίς και συνεχίζεται με την πάροδο της ηλικίας.

Πρόσφατη βιβλιογραφική ανασκόπηση σε ασθενείς με σύνδρομο Down συνιστά την αξιοποίηση της άσκησης με αντιστάσεις καθώς και του συνδυασμού της με άλλες μορφές άσκησης (αερόβια, ασκήσεις ισορροπίας, πλειομετρική και ισομετρική άσκηση), λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο, την ένταση, καθώς και τη διάρκεια και το είδος της εφαρμοζόμενης άσκησης (π.χ. άσκηση σε όργανα, με το βάρος του σώματος ή/και με ελεύθερα βάρη).

Τα πρωτόκολλα άσκησης με αντιστάσεις που παρατίθενται στη συγκεκριμένη μελέτη παρέχουν καθοδήγηση, σημαντικά συμπεράσματα και νέες ερευνητικές κατευθύνσεις, τα οποία θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα σε προπονητές, κλινικούς ιατρούς και ερευνητές για τον αποτελεσματικό σχεδιασμό προγραμμάτων άσκησης με αντιστάσεις για άτομα με σύνδρομο Down.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

Γενετικά μονοπάτια διέπουν τις ατομικές διαφορές ως προς την τακτική σωματική δραστηριότητα (s)

Μελέτες γενετικής επιδημιολογίας σε διδύμους και οικογένειες αποκαλύπτουν ισχυρή συμβολή γενετικών παραγόντων στην κληρονομησιμότητα της σωματικής δραστηριότητας που ο καθένας επιλέγει να ακολουθεί τακτικά. Αυτή η κληρονομησιμότητα ανέρχεται περίπου στο 26% για τις γυναίκες και 35% για τους άνδρες στην παιδική ηλικία, αυξάνεται στο 42% και στα δύο φύλα κατά την εφηβεία και παραμένει περίπου στο 45% σε όλη την ενήλικη ζωή. Ειδικότερα, μελέτες συσχετίσεων στο σύνολο του ανθρώπινου γονιδιώνατος υποδηλώνουν, ότι βιολογικά μονοπάτια που συνδέονται με την ικανότητα για άσκηση και την ευχαρίστηση που βιώνουν από την άσκηση οι ασκούμενοι εξηγούν κατά ένα μέρος την κληρονομησιμότητα της σωματικής δραστηριότητας.

Αυτά τα ευρήματα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την περαιτέρω μελέτη των αιτιωδών επιδράσεων της σωματικής δραστηριότητας στην υγεία, για τη διερεύνηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ γενετικής και προγραμμάτων σωματικής άσκησης και για την προσαρμογή συστάσεων για σωματική δραστηριότητα σε μεμονωμένους γονότυπους.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο -> Genetic_Pathways_Underlying_Individual_Differences.2 (1)

Γενετικά μονοπάτια διέπουν τις ατομικές διαφορές ως προς την τακτική σωματική δραστηριότητα

Μελέτες γενετικής επιδημιολογίας σε διδύμους και οικογένειες αποκαλύπτουν ισχυρή συμβολή γενετικών παραγόντων στην κληρονομησιμότητα της σωματικής δραστηριότητας που ο καθένας επιλέγει να ακολουθεί τακτικά. Αυτή η κληρονομησιμότητα ανέρχεται περίπου στο 26% για τις γυναίκες και 35% για τους άνδρες στην παιδική ηλικία, αυξάνεται στο 42% και στα δύο φύλα κατά την εφηβεία και παραμένει περίπου στο 45% σε όλη την ενήλικη ζωή. Ειδικότερα, μελέτες συσχετίσεων στο σύνολο του ανθρώπινου γονιδιώνατος υποδηλώνουν, ότι βιολογικά μονοπάτια που συνδέονται με την ικανότητα για άσκηση και την ευχαρίστηση που βιώνουν από την άσκηση οι ασκούμενοι εξηγούν κατά ένα μέρος την κληρονομησιμότητα της σωματικής δραστηριότητας.

Αυτά τα ευρήματα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την περαιτέρω μελέτη των αιτιωδών επιδράσεων της σωματικής δραστηριότητας στην υγεία, για τη διερεύνηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ γενετικής και προγραμμάτων σωματικής άσκησης και για την προσαρμογή συστάσεων για σωματική δραστηριότητα σε μεμονωμένους γονότυπους.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

Σωματική δραστηριότητα και κίνδυνος ευπάθειας σε γυναίκες 60 ετών και άνω (s)

Σωματική δραστηριότητα και κίνδυνος ευπάθειας σε γυναίκες 60 ετών και άνω

Αν και αρκετές έρευνες έχουν αναδείξει ότι όσοι μακροχρόνια παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας διατρέχουν χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν ευπάθεια (δηλ. απώλεια σωματικών και λειτουργικών εφεδρειών και μείωση της ικανότητας εκτέλεσης των περισσότερο απαιτητικών δραστηριοτήτων), ωστόσο λίγες μελέτες έχουν εξετάσει διαχρονικά τη σχέση μεταξύ της σωματικής δραστηριότητας και της εμφάνισης ευπάθειας σε ηλικιωμένους. Ειδικότερα στις γυναίκες, ο επιπολασμός της ευπάθειας παγκοσμίως είναι σημαντικά υψηλότερος (29%) από εκείνον στους άνδρες (20%).

Σε έρευνα, στην οποία συμμετείχαν συνολικά 69.642 γυναίκες 60 ετών και άνω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αξιολογήθηκε η σωματική τους δραστηριότητα ανά διετία, από το 1992 έως το 2016. Τα αποτελέσματά της έδειξαν χαμηλότερο κίνδυνος εμφάνισης ευπάθειας στις γυναίκες με υψηλά αλλά και μέτρια επίπεδα σωματικής δραστηριότητας, ενώ ειδικότερα το περπάτημα, που αποτελούσε την πιο ευρέως ακολουθούμενη δραστηριότητα, συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο ευπάθειας ακόμη και στις γυναίκες ηλικίας άνω των 70 ετών.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο -> ΕΔΩ

Σωματική Δραστηριότητα Και Κίνδυνος Ευπάθειας Σε Γυναίκες 60 Ετών Και Άνω

Σωματική δραστηριότητα και κίνδυνος ευπάθειας σε γυναίκες 60 ετών και άνω

Αν και αρκετές έρευνες έχουν αναδείξει ότι όσοι μακροχρόνια παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας διατρέχουν χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν ευπάθεια (δηλ. απώλεια σωματικών και λειτουργικών εφεδρειών και μείωση της ικανότητας εκτέλεσης των περισσότερο απαιτητικών δραστηριοτήτων), ωστόσο λίγες μελέτες έχουν εξετάσει διαχρονικά τη σχέση μεταξύ της σωματικής δραστηριότητας και της εμφάνισης ευπάθειας σε ηλικιωμένους. Ειδικότερα στις γυναίκες, ο επιπολασμός της ευπάθειας παγκοσμίως είναι σημαντικά υψηλότερος (29%) από εκείνον στους άνδρες (20%).

Σε έρευνα, στην οποία συμμετείχαν συνολικά 69.642 γυναίκες 60 ετών και άνω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αξιολογήθηκε η σωματική τους δραστηριότητα ανά διετία, από το 1992 έως το 2016. Τα αποτελέσματά της έδειξαν χαμηλότερο κίνδυνος εμφάaνισης ευπάθειας στις γυναίκες με υψηλά αλλά και μέτρια επίπεδα σωματικής δραστηριότητας, ενώ ειδικότερα το περπάτημα, που αποτελούσε την πιο ευρέως ακολουθούμενη δραστηριότητα, συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο ευπάθειας ακόμη και στις γυναίκες ηλικίας άνω των 70 ετών.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ->  ΕΔΩ

Ο ρόλος της σωματικής δραστηριότητας και της άσκησης στην παχυσαρκία (s)

Η παχυσαρκία αποτελεί μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο που πλήττει 650 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει την παχυσαρκία ως “μη φυσιολογική, ή υπερβολική συσσώρευση λίπους που αποτελεί κίνδυνο για την υγεία”.

Καθώς η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας δεν αφορά μόνο την απώλεια βάρους, αλλά περιλαμβάνει και τη βελτίωση της γενικής υγείας, τα συνολικά οφέλη που συνδέονται με την άσκηση θα πρέπει να μας επιβάλλουν να αναπτύξουμε πολιτικές επικεντρωμένες στην υποστήριξη και τη δυνατότητα όλων των ατόμων να συμμετέχουν σε σωματικές δραστηριότητες και άσκηση στην καθημερινή τους ζωή.

Η σωματική δραστηριότητα επιφέρει σημαντικά οφέλη στην υγεία όλων, ανεξάρτητα από την έντασή της, και θα πρέπει να προωθείται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης και πρόληψης των μη μεταδοτικών νόσων, συμπεριλαμβανομένης της παχυσαρκίας.

Διαβάστε εδώ περισσότερα σχετικά με τη Δήλωση Θέσης (Position Statement) της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Παχυσαρκίας. -> Physical_Activity_-_Position_Statement

Ο ρόλος της σωματικής δραστηριότητας και της άσκησης στην παχυσαρκία

Η παχυσαρκία αποτελεί μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο που πλήττει 650 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει την παχυσαρκία ως “μη φυσιολογική, ή υπερβολική συσσώρευση λίπους που αποτελεί κίνδυνο για την υγεία”.

Καθώς η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας δεν αφορά μόνο την απώλεια βάρους, αλλά περιλαμβάνει και τη βελτίωση της γενικής υγείας, τα συνολικά οφέλη που συνδέονται με την άσκηση θα πρέπει να μας επιβάλλουν να αναπτύξουμε πολιτικές επικεντρωμένες στην υποστήριξη και τη δυνατότητα όλων των ατόμων να συμμετέχουν σε σωματικές δραστηριότητες και άσκηση στην καθημερινή τους ζωή.

Η σωματική δραστηριότητα επιφέρει σημαντικά οφέλη στην υγεία όλων, ανεξάρτητα από την έντασή της, και θα πρέπει να προωθείται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης και πρόληψης των μη μεταδοτικών νόσων, συμπεριλαμβανομένης της παχυσαρκίας.

Διαβάστε εδώ περισσότερα σχετικά με τη Δήλωση Θέσης (Position Statement) της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Παχυσαρκίας.

Η επίδραση της άσκησης στη σχέση κόστους φαρμακευτικής δαπάνης-οφέλους σε άτομα με μεταβολικό σύνδρομο (s)

Το μεταβολικό σύνδρομο αποτελεί ένα σύνολο διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων της υπέρτασης, της δυσλιπιδαιμίας, της υπεργλυκαιμίας και της σπλαχνικής κοιλιακής παχυσαρκίας, και εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η θεραπεία του μεταβολικού συνδρόμου απαιτεί ταυτόχρονη χρήση πολλών φαρμάκων, η οποία οδηγεί σε αρνητικές επιπτώσεις, ανεπαρκή συμμόρφωση των ασθενών στη θεραπεία και τελικό αποτέλεσμα την αναποτελεσματική διαχείριση της νόσου. Η αλλαγή του τρόπου ζωής και η ενσωμάτωση της άσκησης στην καθημερινότητα αυτών των ασθενών θα μπορούσε να βελτιώσει τις ανωτέρω κλινικές συνιστώσες του μεταβολικού συνδρόμου. Πρόσφατη μελέτη, συνολικής διάρκειας 5 ετών, διερεύνησε ειδικότερα αν η άσκηση μπορεί να περιορίσει το αυξημένο κόστος της φαρμακευτικής αγωγής για την κλινική διαχείριση του συνδρόμου. Τα αποτελέσματά της έδειξαν ότι στην ομάδα των ασθενών με μεταβολικό σύνδρομο που δεν ασκούνταν (ομάδα ελέγχου) το φαρμακευτικό κόστος σε βάθος 5ετίας αυξήθηκε κατά 160% και η χρήση φαρμάκων κατά 60% σε σύγκριση με την ομάδα ασθενών που ασκούνταν συστηματικά (ομάδα άσκησης), ενώ οι δείκτες αυτοί παρέμειναν αμετάβλητοι στη ομάδα άσκησης. Ο δείκτης εκτίμησης 10ετούς κινδύνου εκδήλωσης αθηροσκληρωτικής καρδιαγγειακής νόσου αυξήθηκε κατά 15% μόνο στην ομάδα ελέγχου, ενώ το οικονομικό όφελος από τη μείωση της ετήσιας φαρμακευτικής δαπάνης ανά ασθενή ήταν τριπλάσιο του κόσους εφαρμογής του προγράμματος άσκησης. Συνολικά, η συγκεκριμένη μελέτη ανέδειξε ότι ένα επιβλεπόμενο πρόγραμμα συστηματικής άσκησης διάρκειας 5 ετών σε άτομα μέσης ηλικίας με μεταβολικό σύνδρομο εξαλείφει την ανάγκη για αυξανόμενη χρήση φαρμάκων, ενώ το όφελος από τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης είναι πολύ μεγαλύτερο από το εκτιμώμενο κόστος εφαρμογής του προγράμματος άσκησης.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: Effect_of_Yearly_Exercise_on_Medication_Expense.2

Morales-Palomo F, Moreno-Cabañas A, Alvarez-Jimenez L, Ortega JF, Mora-Rodriguez R. Effect of Yearly Exercise on Medication Expense and Benefit-Cost Ratio in Individuals with Metabolic Syndrome: A Randomized Clinical Trial. Med Sci Sports Exerc. 2023 Feb 1;55(2):158-166.

Η επίδραση της άσκησης στη σχέση κόστους φαρμακευτικής δαπάνης-οφέλους σε άτομα με μεταβολικό σύνδρομο

Το μεταβολικό σύνδρομο αποτελεί ένα σύνολο διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων της υπέρτασης, της δυσλιπιδαιμίας, της υπεργλυκαιμίας και της σπλαχνικής κοιλιακής παχυσαρκίας, και εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η θεραπεία του μεταβολικού συνδρόμου απαιτεί ταυτόχρονη χρήση πολλών φαρμάκων, η οποία οδηγεί σε αρνητικές επιπτώσεις, ανεπαρκή συμμόρφωση των ασθενών στη θεραπεία και τελικό αποτέλεσμα την αναποτελεσματική διαχείριση της νόσου. Η αλλαγή του τρόπου ζωής και η ενσωμάτωση της άσκησης στην καθημερινότητα αυτών των ασθενών θα μπορούσε να βελτιώσει τις ανωτέρω κλινικές συνιστώσες του μεταβολικού συνδρόμου. Πρόσφατη μελέτη, συνολικής διάρκειας 5 ετών, διερεύνησε ειδικότερα αν η άσκηση μπορεί να περιορίσει το αυξημένο κόστος της φαρμακευτικής αγωγής για την κλινική διαχείριση του συνδρόμου. Τα αποτελέσματά της έδειξαν ότι στην ομάδα των ασθενών με μεταβολικό σύνδρομο που δεν ασκούνταν (ομάδα ελέγχου) το φαρμακευτικό κόστος σε βάθος 5ετίας αυξήθηκε κατά 160% και η χρήση φαρμάκων κατά 60% σε σύγκριση με την ομάδα ασθενών που ασκούνταν συστηματικά (ομάδα άσκησης), ενώ οι δείκτες αυτοί παρέμειναν αμετάβλητοι στη ομάδα άσκησης. Ο δείκτης εκτίμησης 10ετούς κινδύνου εκδήλωσης αθηροσκληρωτικής καρδιαγγειακής νόσου αυξήθηκε κατά 15% μόνο στην ομάδα ελέγχου, ενώ το οικονομικό όφελος από τη μείωση της ετήσιας φαρμακευτικής δαπάνης ανά ασθενή ήταν τριπλάσιο του κόσους εφαρμογής του προγράμματος άσκησης. Συνολικά, η συγκεκριμένη μελέτη ανέδειξε ότι ένα επιβλεπόμενο πρόγραμμα συστηματικής άσκησης διάρκειας 5 ετών σε άτομα μέσης ηλικίας με μεταβολικό σύνδρομο εξαλείφει την ανάγκη για αυξανόμενη χρήση φαρμάκων, ενώ το όφελος από τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης είναι πολύ μεγαλύτερο από το εκτιμώμενο κόστος εφαρμογής του προγράμματος άσκησης.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ