Η σωματική άσκηση έχει δειχθεί ότι είναι αποτελεσματική στη μείωση των στερεοτυπικών συμπεριφορών σε παιδιά με διαταραχές του φάσματος  αυτισμού. Ένας πιθανός μηχανισμός αυτής της θετικής επίδρασης βασίζεται στην υπόθεση  συνταιριάσματος μεταξύ άσκησης και συμπεριφοράς. Σχετική μελέτη διερεύνησε αυτή την ενδεχόμενη ειδική σχέση αντιστοίχισης μεταξύ άσκησης και συμπεριφοράς σε είκοσι έναν συμμετέχοντες (17 αγόρια και 4 κορίτσια, ηλικίας 11,1 ± 1,4 ετών) με παρατηρήσιμες μορφές των στερεοτυπικών συμπεριφορών χτύπημα χεριών και (ρυθμικό) κούνημα του σώματος. Οι εθελοντές υποβλήθηκαν σε τρεις συνθήκες με τυχαία σειρά, τη συνθήκη ελέγχου, τη συνθήκη άσκησης 10 λεπτών με χτύπημα μπάλας και τη συνθήκη τρεξίματος 10 λεπτών. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποκάλυψαν ότι μόνο οι στερεοτυπικές συμπεριφορές χτυπήματος των χεριών μειώθηκαν σημαντικά στη συνθήκη άσκησης με το χτύπημα μπάλας, ενώ μόνο οι στερεοτυπικές συμπεριφορές κουνήματος (ταλαντώσεων) του σώματος μειώθηκαν σημαντικά στη συνθήκη άσκησης τρεξίματος. Συμπερασματικά, η σωματική άσκηση θα πρέπει να συνταιριάζεται τοπογραφικά με τη στερεοτυπική συμπεριφορά για να παράγει τα επιθυμητά οφέλη συμπεριφοράς σε παιδιά με διαταραχές του φάσματος  αυτισμού.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

TSE, A. C. Y., V. H. L. LIU, and P. H. LEE. Investigating the Matching Relationship between Physical Exercise and Stereotypic Behavior in Children with Autism. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 53, No. 4, pp. 770–775, 2021.

Η χρόνια νεφρική νόσος (νεφρική ανεπάρκεια) αναγνωρίζεται ως πρόβλημα δημόσιας υγείας, που επηρεάζει το 10% έως 15% του πληθυσμού. Η νόσος χαρακτηρίζεται από προοδευτική μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης των νεφρών, ενώ το τελικό στάδιο της νόσου απαιτεί αιμοκάθαρση και συνδέεται με αυξημένες συννοσηρότητες, όπως ευπάθεια, καρδιαγγειακά νοσήματα και θνησιμότητα. Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες σε άτομα με χρόνια νεφρική νόσο παρέχουν στοιχεία ότι η σωματική άσκηση αποτελεί μια μη φαρμακολογική θεραπεία που συμβάλλει στην πρόληψη και τη θεραπεία της νόσου. Ωστόσο, σε αυτόν τον κλινικό πληθυμό παρατηρείται υψηλό ποσοστό εγκατάλειψης των προγραμμάτων άσκησης, λόγω παρενεργειών που προκύπτουν από τις φαρμακολογικές θεραπείες και συννοσυροτήτων, όπως η αναιμία, η γενικότερη ευπάθεια και η κατάθλιψη, οι οποίες μειώνουν τις πιθανότητες τακτικής συμμετοχής σε συνεδρίες άσκησης. Από την άποψη αυτή, η άσκηση με περιορισμό της ροής του αίματος κατά τη διάρκειά της έχει χρησιμοποιηθεί ως μέθοδος που επιφέρει παρόμοια αποτελέσματα με τις συμβατικές μορφές άσκησης, ωστόσο με χαμηλότερες εντάσεις επιβάρυνσης. Σχετική μελέτη διερεύνησε την επίδραση της άσκησης αντιστάσεων με και χωρίς περιορισμό της αιματικής ροής, συνολικής διάρκειας 6 μηνών, στο ρυθμό σπειραματικής διήθησης, σε παραμέτρους ουραιμίας και σε δείκτες φλεγμονής ασθενών με χρόνια νεφρική νόσο. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι και οι δύο συνθήκες άσκησης μετρίασαν την εξέλιξη της νόσου, καθώς περιόρισαν την έκπτωση του  ρυθμού σπειραματικής διήθησης και βελτίωσαν τις παραμέτρους ουραιμίας και τους δείκτες φλεγμονής.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο:ΕΔΩ

CORRÊA, H. L., R. V. P. NEVES, L. A. DEUS, M. K. SOUZA, A. S. HARO, F. COSTA, V. L. SILVA, C. A. R. SANTOS, M. R. MORAES, H. G. SIMÕES, J. W. NAVALTA, J. PRESTES, and T. S. ROSA. Blood Flow Restriction Training Blunts Chronic Kidney Disease Progression in Humans. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 53, No. 2, pp. 249–257, 2021.

Η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης (HIIT) μπορεί να μειώσει αποτελεσματικά τη συνολική και την (ενδο)κοιλιακή λιπώδη μάζα, ωστόσο η συγκριτική αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων HIIT τρεξίματος έναντι ποδηλάτησης στη μείωση της λιπώδους μάζας δεν είναι γνωστή. Επιπλέον, χρειάζεται να διερευνηθεί καλύτερα η ενδεχόμενη σχέση μεταξύ του εντερικού μικροβιώματος και της προκαλούμενης από την HIIT μείωσης της λιπώδους μάζας. Πρόσφατη μελέτη συνέκρινε τις επιδράσεις δύο ισοενεργειακών προγραμμάτων HIIT, ποδηλάτησης έναντι τρεξίματος, συνολικής διάρκειας 12 εβδομάδων στη σωματική σύσταση και τη σύνθεση του εντερικού μικροβιώματος ανδρών με υπερβάλλον βάρος ή παχυσαρκία που δεν ακολουθούσαν κάποια συγκεκριμένη δίαιτα. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι το σωματικό βάρος και το κοιλιακό και σπλαχνικό λίπος των συμμετεχόντων μειώθηκαν ως αποτέλεσμα των προγραμμάτων άσκησης, ενώ δεν παρατηρήθηκαν διαφορές ως προς το βάρος, το συνολικό σωματικό λίπος και το σπλαχνικό λίπος μεταξύ των ομάδων άσκησης. Ωστόσο, η απώλεια κοιλιακού λίπους ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα HIIT-τρεξίματος. Η ποικιλομορφία του εντερικού μικροβιώματος δεν διαφοροποιήθηκε σημαντικά τόσο ως αποτέλεσμα της παρέμβασης άσκησης όσο και μεταξύ των ομάδων άσκησης, αλλά συσχετίστηκε με τις αλλαγές του κοιλιακού λίπους. Πιο συγκεκριμένα, τα χαρακτηριστικά του μικροβιώματος και οι αλλαγές της σύστασής του συσχετίστηκαν με τις απώλειες τόσο του συνολικού όσο και του κοιλιακού/σπλαχνικού λίπους. Συμπερασματικά, η ΗΙΙΤ, τόσο με τη μορφή ποδηλάτησης όσο και τρεξίματος, βελτίωσε τη σωματική σύσταση σε άνδρες με υπερβάλλον βάρος ή παχυσαρκία, ενώ η σύσταση και οι ασκησιογενείς αλλαγές του εντερικού τους μικροβιώματος συσχετίστηκαν με τη μείωση του σωματικού λίπους, ενισχύοντας την πιθανή σχέση μεταξύ αυτών των παραμέτρων.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

COUVERT, A., L. GOUMY,.., and N. BOISSEAU. Effects of a Cycling versus Running HIIT Program on Fat Mass Loss and Gut Microbiota Composition in Men with Overweight/Obesity. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 56, No. 5, pp. 839-850, 2024.

Η υπέρταση επηρεάζει έναν στους τρεις ενήλικες παγκοσμίως και είναι ο κυριότερος τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακές παθήσεις. Αν και οι μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης σε ηρεμία είναι θεμελιώδους σημασίας για την ανίχνευση και τη διαχείριση της υπέρτασης, οι μη φυσιολογικές μεταβολές της αρτηριακής πίεσης κατά άσκηση (δηλαδή η υπερβολική αρτηριακή πίεση κατά την άσκηση), μπορούν να παράσχουν πρόσθετες, ανεξάρτητες πληροφορίες σχετικά με τον τρέχοντα και μελλοντικό κίνδυνο εκδήλωσης υπέρτασης. Πολύ πρόσφατη μελέτη ανέδειξε την επίκαιρη συζήτηση σχετικά με την κλινική χρησιμότητα της αξιολόγησης της υπερβολικής αρτηριακής πίεσης κατά την άσκηση, τον προσδιορισμό των ουδών της, και την αξία της κατά τη διάρκεια υπομέγιστης άσκησης για τον εντοπισμό και τη διαχείριση της υπέρτασης. Η μελέτη περιλαμβάνει, επίσης, σύνοψη των πιθανών φυσιολογικών μηχανισμών που διέπουν την εκδήλωση υπερβολικής αρτηριακής πίεσης κατά την άσκηση, καθώς και ανασκόπηση των κατευθυντήριων οδηγιών συνταγογράφησης άσκησης, με βάση τα νέα και αναδυόμενα δεδομένα σχετικά με τις συστάσεις του Αμερικανικού Κολλεγίου Αθλητιατρικής (ACSM) για άσκηση στην υπέρταση.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

CURRIE, K. D., M. G. SCHULTZ, P. J. MILLAR, and L. S. PESCATELLO. The Role of Exercise Blood Pressure in Hypertension: Measurement, Mechanisms, and Management. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 57, No. 2, pp. 425-433, 2025.