Η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης (HIIT) μπορεί να μειώσει αποτελεσματικά τη συνολική και την (ενδο)κοιλιακή λιπώδη μάζα του σώματος. Ωστόσο, οι επιδράσεις των προγραμμάτων HIIΤ τρεξίματος έναντι ποδηλασίας στη μείωση της λιπώδους μάζας δεν έχουν ακόμη συγκριθεί. Επιπλέον, χρειάζεται να διερευνηθεί περισσότερο η σχέση μεταξύ του εντερικού μικροβιώματος και της προκαλούμενης από τη HIIT μείωσης της λιπώδους μάζας. Πρόσφατη μελέτη συνέκρινε τα αποτελέσματα δύο ισοενεργειακών προγραμμάτων HIIT (ποδηλασίας έναντι τρεξίματος) διάρκειας 12 εβδομάδων στη σύσταση του σώματος και του μικροβιώματος του εντέρου σε άνδρες υπέρβαρους ή παχύσαρκους που δεν ακολουθούσαν ορισμένη δίαιτα. Συνολικά, το σωματικό βάρος και το κοιλιακό και σπλαχνικό λίπος μειώθηκαν μετά την ολοκλήρωση των προγραμμάτων ΗΙΙΤ. Δεν παρατηρήθηκε διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων άσκησης ως προς την ποσοστιαία μεταβολή του βάρους, του συνολικού σωματικού λίπους και του σπλαχνικού λίπους. Αντίθετα, η απώλεια κοιλιακού λίπους ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα HIIT-τρεξίματος έναντι της ΗΙΙΤ-ποδηλασίας. Η ποικιλότητα του εντερικού μικροβιώματος δεν διαφοροποιήθηκε μετά την ολοκλήρωση των προγραμμάτων άσκησης ούτε διέφερε μεταξύ των ομάδων άσκησης, ωστόσο συσχετίστηκε με τις μεταβολές του κοιλιακού λίπους. Συμπερασματικά, τόσο η ποδηλασία όσο και το τρέξιμο με τη μορφή ΗΙΙΤ ίσης ενεργειακής δαπάνης βελτίωσαν τη σωματική σύσταση υπέρβαρων/παχύσαρκων ανδρών. Περισσότερες μελέτες χρειάζονται για να χαρακτηρίσουν τους μηχανισμούς που διέπουν τη μεγαλύτερη απώλεια κοιλιακού λίπους με άσκηση τρεξίματος HIIT.

 

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: ΕΔΩ

COUVERT, A., L. GOUMY, F. MAILLARD, A. ESBRAT, K. LANCHAIS, C. SAUGRAIN, C. VERDIER, E. DORÉ, C. CHEVARIN, D. ADJTOUTAH, C. MOREL, B. PEREIRA, V. MARTIN, A. H. LANCHA, N. BARNICH, B. CHASSAING, M. RANCE, and N. BOISSEAU. Effects of a Cycling versus Running HIIT Program on Fat Mass Loss and Gut Microbiota Composition in Men withOverweight/Obesity. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 56, No. 5, pp. 839-850, 2024.

Πρόσφατη μελέτη διερεύνησε την αποτελεσματικότητα ενός προγράμματος συστηματικής άσκησης υπό επίβλεψη στη σχετιζόμενη με την υγεία ποιότητα ζωής και στη λειτουργική ικανότητα γυναικών με καρκίνο του μαστού κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας τους. Ενενήντα τρεις (93) γυναίκες με καρκίνο του μαστού πρώιμου σταδίου κατανεμήθηκαν τυχαία στην ομάδα επιβλεπόμενης άσκησης συνδυασμένης με τη συνήθη φροντίδα (n = 47), ή στην ομάδα που ελάμβανε μόνο τη συνήθη φροντίδα (n= 46). Το πρόγραμμα συστηματικής άσκησης διάρκειας 20 εβδομάδων περιελάμβανε τρεις συνεδρίες την εβδομάδα, που συνδύαζαν αερόβια άσκηση και άσκηση με αντιστάσεις, οι οποίες εφαρμόζονταν παράλληλα με τη χημειοθεραπεία. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι το πρόγραμμα επιβλεπόμενης τακτικής άσκησης είχε θετικές επιδράσεις σε σημαντικές παραμέτρους λειτουργικότητας (σωματικής, γνωστικής και κοινωνικής), ενώ παράλληλα απέτρεψε την επιδείνωση της κόπωσης και την απώλεια της όρεξης, αποτελώντας μια αποτελεσματική συμπληρωματική θεραπεία για την αποφυγή της επιδείνωσης της ποιότητας ζωής και της λειτουργικής ικανότητας αυτών των ασθενών.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ

ANTUNES P., A. JOAQUIM, F. SAMPAIO, C. NUNES, A. ASCENSÃO, E. VILELA, M. TEIXEIRA, J. OLIVEIRA, A. CAPELA, A. AMARELO, I. LEÃO, C. MARQUES, S. VIAMONTE, A. ALVES, and D. ESTEVES. Exercise Training Benefits Health-Related Quality of Life and Functional Capacity during Breast Cancer Chemotherapy: A Randomized Controlled Trial. Med. Sci. Sports Exerc.,Vol. 56, No. 4, pp. 600-611, 2024.

Η χαμηλή καρδιοαναπνευστική ικανότητα και η παχυσαρκία μπορεί να επιταχύνουν τις διαδικασίες της γήρανσης. Ο βαθμός στον οποίο οι αλλαγές της καρδιοαναπνευστικής αντοχής και του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) μπορούν να μεταβάλουν το ρυθμό γήρανσης ενδέχεται να είναι σημαντικός για το σχεδιασμό θεραπευτικών προσεγγίσεων. Πρόσφατη τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη με 3.944 συμμετέχοντες ηλικίας 45-76 ετών έδειξε ότι, τόσο οι αρχικές τιμές της καρδιοαναπνευστικής τους ικανότητας και του ΔΜΣ, όσο και οι μεταβολές αυτών των τιμών σε βάθος 4 ετών συσχετίζονταν ανεξάρτητα με τις 4ετείς μεταβολές ενός δείκτη ευπάθειας 38 σημείων. Είναι ενδιαφέρον ότι, οι συσχετίσεις των 4ετών μεταβολών της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και του ΔΜΣ με τις μεταβολές του δείκτη ευπάθειας ήταν παρόμοιες σε όλες τις υποομάδες των συμμετεχόντων βάσει της ηλικίας, του φύλου, του αρχικού ΔΜΣ, της διάρκειας ύπαρξης σακχαρώδους διαβήτη και του ιστορικού καρδιαγγειακής νόσου. Επιπλέον, η αύξηση της καρδιοαναπνευστικής αντοχής κατά τη διάρκεια των 4 ετών συσχετίστηκε με μικρότερο δείκτη ευπάθειας, ανεξάρτητα από το αρχικό επίπεδο καρδιοαναπνευστικής ικανότητας. Συμπερασματικά, οι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι ενήλικες και εκείνοι με διαβήτη τύπου 2 μπορούν να επιβραδύνουν τις διεργασίες γήρανσης, όπως αυτές απεικονίζονται από έναν αξιόπιστο δείκτη ευπάθειας, αυξάνοντας την καρδιοαναπνευστική τους ικανότητα και χάνοντας βάρος.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ 

OLSON, K., D. K. HOUSTON, J. ROSS, R. R. WING, F. R. SIMPSON, A. PANDEY, M. P. WALKUP, M. YANG, and M. A. ESPELAND. Associations that Cardiorespiratory Fitness and Body Mass Index Loss Have with Deficit Accumulation Frailty. Med. Sci. Sports Exerc., Vol. 56, No. 4, pp. 717-724, 2024.

Ο αυξανόμενος επιπολασμός της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου καθιστά αναγκαία την πρόσβαση αυτών των ασθενών σε οικονομικά αποδοτικές παρεμβάσεις για τη διαχείριση της νόσου. Η σωματική άσκηση αποτελεί μια μη φαρμακολογική παρέμβαση που έχει ευεργετικές επιδράσεις σε κλινικές πτυχές της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, συμπεριλαμβανομένων της ενεργότητας της νόσου, του ανοσολογικού δυναμικού, της φλεγμονής, της κόπωσης, ψυχολογικών παραγόντων και της ποιότητας ζωής. Ειδικότερα, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι η άσκηση, διαφόρων μορφών, χαμηλής έως μέτριας έντασης είναι ασφαλής για αυτούς τους ασθενείς και επιφέρει πολλά από τα ανωτέρω οφέλη που σχετίζονται με τη νόσο. Ωστόσο, πολύ λιγότερα είναι γνωστά για την επίδραση της άσκησης υψηλότερης έντασης σε αυτούς τους ασθενείς. Πρόσφατη μελέτη ανέδειξε ότι η παρατεταμένη έντονη άσκηση σε ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου είναι το ίδιο ασφαλής σε σχέση με εκείνους κάνουν άσκηση χαμηλότερης έντασης και μπορεί να μην έχει επιβαρυντικές επιπτώσεις σε αυτούς τους ασθενείς αν συνδυάζεται με επαρκή ενυδάτωση, κατάλληλη διατροφή, αποφυγή φαρμάκων και προσεκτική αξιολόγηση του ιστορικού και της συμπτωματολογίας του ασθενούς. Περισσότερες μελέτες, ωστόσο, χρειάζονται για την καλύτερη κατανόηση του ρόλου της έντασης άσκησης σε αυτή τη νόσο, ώστε να δημιουργηθούν κατευθυντήριες γραμμές για τους ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου που επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αθλήματα ή προγράμματα άσκησης υψηλής έντασης.

 

Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ

Andrew J. Ordille and Sangita Phadtare. Intensity-specific considerations for exercise for patients with inflammatory bowel disease. Gastroenterology Report, 11, 2023.