Skip to content

Tag: Άτομα με διαβήτη

Η επίδραση της άσκησης στην οστική ανακατασκευή ατόμων με διαβήτη τύπου 2

Ο αυξημένος κίνδυνος καταγμάτων σε άτομα με διαβήτη τύπου 2  φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα μειωμένης οστικής ανακατασκευής. Οι τρέχουσες διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες προτείνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένης της άσκησης  ως θεραπείας  πρωταρχικής σημασίας για τον διαβήτη. Δωδεκάμηνη εντατική παρέμβαση στον τρόπο ζωής ασθενών με διαβήτη τύπου 2, που περιελάμβανε 5-6 εβδομαδιαίες συνεδρίες αερόβιας άσκησης, οι μισές από τις οποίες συνδυάζονταν με άσκηση με αντιστάσεις, οδήγησε σε σημαντική, ωστόσο ισορροπημένη αύξηση της οστικής ανακατασκευής στα άτομα αυτά. Η αυξημένη οστική  αναδιαμόρφωση σε συνδυασμό με τη διατήρηση της οστικής πυκνότητας, παρά την αξιοσημείωτη απώλεια βάρους, είναι πιθανό να αντανακλά

Αξιολόγηση των επαγγελματιών υγείας ως προς την παροχή συστάσεων σωματικής δραστηριότητας σε άτομα με διαβήτη

Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης είναι προσηλωμένοι στην προώθηση της σωματικής δραστηριότητας σε ενηλίκους με διαβήτη και έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση για παροχή βασικής, γενικής καθοδήγησης, όπως ανέδειξε σχετική έρευνα που διεξήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, σημαντικές προκλήσεις τους εμποδίζουν να επιτύχουν αυτούς τους στόχους κατά την άσκηση της κλινικής τους πρακτικής, όπως: – έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης και κατάρτισης αναφορικά με το τρίπτυχο σωματική δραστηριότητα/διαβήτης/υγεία, – άγνοια των συνιστώμενων κατευθυντήριων οδηγιών για σωματική δραστηριότητα στο διαβήτη, – έλλειψη ενημέρωσης για τις επιλογές παραπομπής των ασθενών τους, – περιορισμένος χρόνος και περιορισμένη δυνατότητα πρόσβασης σε κατάλληλους πόρους. Παρόλα αυτά, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα

Η επίδραση της αντίστασης στην ινσουλίνη στην καρδιαγγειακή λειτουργία κατά τη διάρκεια της άσκησης σε άτομα με διαβήτη

Σε ασθενείς με διαβήτη, η άσκηση προκαλεί υπερβολική αύξηση της αρτηριακής πίεσης, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης ενός δυσμενούς καρδιαγγειακού συμβάντος. Ως εκ τούτου, η διαλεύκανση των αντίστοιχων μηχανισμών έχει μεγάλη κλινική σημασία. Η αντίσταση στην ινσουλίνη (υπερινσουλιναιμία ή υπεργλυκαιμία) αποτελεί ένα από τα παθοφυσιολογικά χαρακτηριστικά του διαβήτη. Έτσι, η περιφερειακή και  κεντρική αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη παθολογικής αυτόνομης καρδιαγγειακής λειτουργίας στους διαβητικούς ασθενείς. Η ευαισθητοποίηση των αισθητικών νευρώνων των σκελετικών μυών από την ινσουλίνη ή τη γλυκόζη, καθώς και οι διαταραχές στη μεταφορά της ινσουλίνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα (μείωση της δραστηριότητας της
Καλέστε μας
Επικοινωνία