Author: connected

Ο επίμονος πόνος μετά τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα, με περισσότερο από το ένα τρίτο των επιβιωσάντων να αναφέρουν πόνο έως και 7 έτη μετά την αρχική θεραπεία. Πρόσφατη μελέτη, η οποία διερεύνησε την επίδραση της άσκησης με αντιστάσεις στον πόνο, τη μέγιστη δύναμη και τη λειτουργικότητα των ώμων σε επιβιώσαντες από καρκίνο του μαστού με επίμονο πόνο μετά τη θεραπεία, ανέδειξε ότι αυτή η μορφή άσκησης επέφερε σημαντικά λειτουργικά και αναλγητικά αποτελέσματα στους ασθενείς. Ειδικότερα, η βελτίωση της μυϊκής δύναμης διατηρήθηκε για μεγάλο  χρονικό διάστημα μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος άσκησης, ενώ τα επίπεδα

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί το ερευνητικό ενδιαφέρον για το οικονομικό κόστος που μπορεί να αποδοθεί στην υποκινητικότητα. Συνήθως, οι σχετικές μελέτες εξετάζουν το άμεσο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης λόγω της σωματικής αδράνειας. Πρόσφατη μελέτη διερεύνησε παραμέτρους του κόστους παραγωγικότητας (άδειες ασθένειας και συντάξεις αναπηρίας) σε συσχέτιση με την υποκινητικότητα. Από τα φινλανδικά μητρώα 6.261 άτομα κατηγοριοποιήθηκαν σε ομάδες με βάση το επίπεδο σωματικής τους δραστηριότητας. Τα αποτελέσματα της μελέτης ανέδειξαν ότι το μέσο κόστος παραγωγικότητας σε ατομικό επίπεδο ήταν υψηλότερο στους σωματικά αδρανείς σε σύγκριση με το αντίστοιχο κόστος των σωματικά δραστήριων συνομιλήκων τους, ανεξάρτητα από τον τρόπο μέτρησης

Σε αντίθεση με τα κρίσιμα γεγονότα της ζωής ή το χρόνιο στρες, μυριάδες συνήθη αγχωτικά γεγονότα καταλαμβάνουν την καθημερινή μας ζωή, όπως, π.χ., προκλήσεις ρουτίνας ή οι απροσδόκητες και επεισοδιακές δυσκολίες που διαταράσσουν την καθημερινότητα (π.χ. ένας καυγάς με τον/την σύζυγο ή η δυσλειτουργία του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή). Αν και οι καθημερινοί στρεσογόνοι παράγοντες είναι σχετικά ασήμαντοι, η μεγαλύτερη συναισθηματική απόκριση στην καθημερινή εμφάνιση του στρεσογόνου παράγοντα συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο χρόνιων νόσων. Ειδικότερα, η μικροαγγειακή δυσλειτουργία, που χαρακτηρίζεται τόσο από μειωμένη ενδοθηλιοεξαρτώμενη αγειοδιαστολή όσο και από υπερβολική συμπαθητική αγγειοσυστολή, είναι εμφανής σε ενήλικες που είναι πιο ευαίσθητοι στο καθημερινό

H Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) είναι μία νευροβιολογική αναπτυξιακή διαταραχή σε παιδιά, η οποία χαρακτηρίζεται από περιοριστικά και επαναλαμβανόμενα πρότυπα συμπεριφοράς που επιβαρύνουν περαιτέρω τις καθημερινές τους λειτουργίες. Σε μελέτη η οποία αποσκοπούσε στην αξιολόγηση και ποσοτικοποίηση της οξείας επίδρασης της άσκησης, και ειδικότερα της διάρκειας και της έντασής της, στη συχνότητα εκδήλωσης των στερεοτυπικών συμπεριφορών παιδιών με ΔΑΦ, ηλικίας 13,0±1,4 ετών, αναδείχθηκε ότι η αερόβια άσκηση μπορεί να μειώσει αυτές τις συμπεριφορές. Συγκεκριμένα, όλες οι συνθήκες άσκησης, μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας και έντασης, οδήγησαν σε μείωση των στερεοτυπικών συμπεριφορών 60 λεπτά μετά την άσκηση, εκτός από την περισσότερο καταπονητική