Tag: Εγκυμοσύνη

Παρά τις πολυάριθμες επιστημονικές έρευνες που αναδεικνύουν τα οφέλη της άσκησης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τόσο για τη μητέρα όσο και για το έμβρυο, ορισμένες επιφυλάξεις διατηρούνται σχετικά με το κατά πόσο η άσκηση μπορεί να επηρεάσει την ομαλή λειτουργία του πλακούντα. Σε πρόσφατη μελέτη, δείγματα πλακούντα συλλέχθηκαν αμέσως μετά τον τοκετό από 29 υγιείς μητέρες που γέννησαν τελειόμηνα νεογνά. Είκοσι μία από τις γυναίκες αυτές συμμετείχαν σε τυπικό πρόγραμμα άσκησης ήπιας ή μέτριας έντασης, από τα μέσα της κύησης (16η – 20η  εβδομάδα) έως τον τοκετό, ενώ οκτώ γυναίκες που κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν ασκούνταν αποτέλεσαν

Οι αυξημένες φυσιολογικές απαιτήσεις του οργανισμού κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης οδηγούν σε προσαρμογές του καρδιαγγειακού συστήματος της εγκύου, οι οποίες αντικατοπτρίζονται από την αυξημένη καρδιακή παροχή ηρεμίας καθώς και τις μορφολογικές και λειτουργικές αλλαγές της αριστερής κοιλίας. Πρόσφατη μελέτη διερεύνησε αν οι αυξημένες απαιτήσεις του οργανισμού σε ηρεμία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μεταβάλλουν τις οξείες καρδιακές αποκρίσεις της εγκύου κατά την άσκηση. Υγιείς γυναίκες, εγκυμονούσες και μη, υποβλήθηκαν σε άσκηση παρατεταμένης ισομετρικής συστολής των μυών του αντιβραχίου (30% της μέγιστης δύναμης), καθώς και ποδηλάτησης χαμηλής ή μέτριας έντασης (25% ή 50% της μέγιστης ισχύος). Τα αποτελέσματα της μελέτης

Συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση 26 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων μελετών (RCTs) που αφορούσαν σε προγράμματα προγεννητικής σωματικής άσκησης, με συμμετοχή 2.292 εγκύων γυναικών, ανέδειξε ότι μετά το πρόγραμμα άσκησης η σχετική, η υπομέγιστη και η απόλυτη μέγιστη τιμή πρόσληψης οξυγόνου (VO2max) αυξήθηκαν, ενώ η καρδιακή συχνότητα, η συστολική και η διαστολική αρτηριακή πίεση ηρεμίας μειώθηκαν. Κατά τις αναλύσεις δόσης-απόκρισης στην άσκηση δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση μεταξύ της συχνότητας, της έντασης, της διάρκειας, του όγκου ή του χρόνου έναρξης της άσκησης, με οποιουσδήποτε δείκτες καρδιοαναπνευστικής υγείας. Συνολικά, η προγεννητική άσκηση έχει κλινικά σημαντική επίδραση στη βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου και στη μείωση της

Σε πολύ πρόσφατη επιστημονική έρευνα προσδιορίστηκε η επίδραση της μέτριας έως έντονης σωματικής δραστηριότητας και της καθιστικής ζωής στη λειτουργία των αγγείων καθώς και στο μεταβολισμό της γλυκόζης κατά τη διάρκεια του τρίτου τριμήνου (28η –39η εβδομάδα) της εγκυμοσύνης. Εβδομήντα υγιείς εγκυμονούσες γυναίκες ταξινομήθηκαν ως σωματικά δραστήριες (> 150 λεπτά σωματικής άσκησης την εβδομάδα ), ή σωματικά αδρανείς (<150 λεπτά άσκησης την εβδομάδα). Η μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης βρέθηκε ότι συνδέεται με βελτίωση της ικανότητας διαστολής των αγγείων και με χαμηλότερη συγκέντρωση ινσουλίνης στο αίμα, ενώ η καθιστική ζωή δε συσχετίστηκε με τις αντίστοιχες