Skip to content

Month: Μάιος 2024

Άσκηση σε ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση

Η άσκηση μπορεί να αποτελέσει μια ευεργετική στρατηγική για την υγεία  των ατόμων με πολλαπλή σκλήρυνση (σκλήρυνση κατά πλάκας) και ειδικότερα για τη διαχείριση των συμπτωμάτων, την αποκατάσταση της λειτουργικότητας, την ενίσχυση της συμμετοχής στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, την προαγωγή της ευεξίας και  τη βελτιστοποίηση της ποιότητας ζωής τους. Ωστόσο, αυτός ο κλινικός πληθυσμός συνήθως εμφανίζει χαμηλά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Για να ξεπεραστεί αυτή η υστέρηση, πρέπει να αντιμετωπιστούν οι κύριοι περιορισμοί που αφορούν στην προώθηση της άσκησης, μέσω της αλληλεπίδρασης ασθενούς και ιατρού. Η αντιμετώπιση αυτών των περιορισμών είναι απαραίτητη για τη

Άσκηση για ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου

Ο αυξανόμενος επιπολασμός της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου καθιστά αναγκαία την πρόσβαση αυτών των ασθενών σε οικονομικά αποδοτικές παρεμβάσεις για τη διαχείριση της νόσου. Η σωματική άσκηση αποτελεί μια μη φαρμακολογική παρέμβαση που έχει ευεργετικές επιδράσεις σε κλινικές πτυχές της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, συμπεριλαμβανομένων της ενεργότητας της νόσου, του ανοσολογικού δυναμικού, της φλεγμονής, της κόπωσης, ψυχολογικών παραγόντων και της ποιότητας ζωής. Ειδικότερα, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι η άσκηση, διαφόρων μορφών, χαμηλής έως μέτριας έντασης είναι ασφαλής για αυτούς τους ασθενείς και επιφέρει πολλά από τα ανωτέρω οφέλη που σχετίζονται με τη νόσο. Ωστόσο, πολύ λιγότερα είναι γνωστά για την

Άσκηση για ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου

Ο αυξανόμενος επιπολασμός της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου καθιστά αναγκαία την πρόσβαση αυτών των ασθενών σε οικονομικά αποδοτικές παρεμβάσεις για τη διαχείριση της νόσου. Η σωματική άσκηση αποτελεί μια μη φαρμακολογική παρέμβαση που έχει ευεργετικές επιδράσεις σε κλινικές πτυχές της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, συμπεριλαμβανομένων της ενεργότητας της νόσου, του ανοσολογικού δυναμικού, της φλεγμονής, της κόπωσης, ψυχολογικών παραγόντων και της ποιότητας ζωής. Ειδικότερα, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι η άσκηση, διαφόρων μορφών, χαμηλής έως μέτριας έντασης είναι ασφαλής για αυτούς τους ασθενείς και επιφέρει πολλά από τα ανωτέρω οφέλη που σχετίζονται με τη νόσο. Ωστόσο, πολύ λιγότερα είναι γνωστά για την

Διεπιστημονική Εκπαιδευτική Ημερίδα: “Σύγχρονες προκλήσεις στην Κλινική Εργοσπιρομετρία & Καρδιαναπνευστική Αποκατάσταση”

  Η Ελληνική Εταιρεία Εργοσπιρομετρίας, Άσκησης και Αποκατάστασης σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο “Exercise is Medicine – Greece” διοργανώνει τη Διεπιστημονική Εκπαιδευτική Ημερίδα με τίτλο “Σύγχρονες προκλήσεις στην Κλινική Εργοσπιρομετρία & Καρδιαναπνευστική Αποκατάσταση”, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 18 Μαϊου 2024 στο Κέντρο Αποκατάστασης και Αποθεραπείας “Blocks RehaB ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ”. Η συμμετοχή στην Ημερίδα είναι δωρεάν. Μπορείτε να δείτε το Πρόγραμμα της Ημερίδας ΕΔΩ 

Συσχετίσεις μεταξύ καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και μείωσης του δείκτη μάζας σώματος με την επιδεινούμενη ευπάθεια

Η χαμηλή καρδιοαναπνευστική ικανότητα και η παχυσαρκία μπορεί να επιταχύνουν τις διεργασίες γήρανσης. Ο βαθμός στον οποίο οι αλλαγές στην καρδιοναπνευστική αντοχή και στο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) μπορούν να μεταβάλουν το ρυθμό γήρανσης μπορεί να είναι σημαντικός για το σχεδιασμό θεραπείας. Δεδομένα καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και ΔΜΣ συλλέχθηκαν από 3.944 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 ηλικίας 45-76 ετών κατά την έναρξη της τυχαιοποιημένης ελεγχόμενης κλινικής μελέτης “Action for Health in Diabetes” καθώς και 4 χρόνια μετά. Τόσο οι αρχικές όσο και οι τετραετείς μεταβολές της φυσικής κατάστασης και του ΔΜΣ παρουσίασαν σημαντικές και ανεξάρτητες συσχετίσεις με τις τετραετείς αλλαγές στην

Συσχετίσεις μεταξύ καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και μείωσης του δείκτη μάζας σώματος με την επιδεινούμενη ευπάθεια

Η χαμηλή καρδιοαναπνευστική ικανότητα και η παχυσαρκία μπορεί να επιταχύνουν τις διεργασίες γήρανσης. Ο βαθμός στον οποίο οι αλλαγές στην καρδιοναπνευστική αντοχή και στο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) μπορούν να μεταβάλουν το ρυθμό γήρανσης μπορεί να είναι σημαντικός για το σχεδιασμό θεραπείας. Δεδομένα καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και ΔΜΣ συλλέχθηκαν από 3.944 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 ηλικίας 45-76 ετών κατά την έναρξη της τυχαιοποιημένης ελεγχόμενης κλινικής μελέτης “Action for Health in Diabetes” καθώς και 4 χρόνια μετά. Τόσο οι αρχικές όσο και οι τετραετείς μεταβολές της φυσικής κατάστασης και του ΔΜΣ παρουσίασαν σημαντικές και ανεξάρτητες συσχετίσεις με τις τετραετείς αλλαγές στην